Gra FRPG w świecie Leśnych Bezdroży -

AdinArkin

Machnięcie powoduje to, ze oboje odskakują na odległość długości Twojego ramienia, przedłużonego o długość topora. Krasnolud ciągle leży i się nie rusza. W ferworze walki słychać tylko niekiedy jego stęknięcia i lamenty.
Mężczyzna stoi teraz na wprost Ciebie, gdyż cios toporem spowodował, ze Ty sam zmieniłeś trochę pozycję. Jest gotowy do Twojego ataku. Elfka biegnie naokoło ogniska, pewnie chce dopaść miecza lub obejść Cię od tyłu.
- No chodź, chodź, pokaż, co potrafisz! - człowiek macha ze świstem toporem w powietrzu, prowokuje.

Rorght

<myślę przez chwilę> Uuu.... pfgr.... <odwracam się na pięcie i odchodzę w głąb lasu około 10 metrów, odgarniając krzaki, topór trzymając nisko, ostrzem w dół>

AdinArkin

Zdziwieni tym, ze odchodzisz w stronę lasu zatrzymują się. Patrzą w osłupieniu na Ciebie. Mężczyzna opuszcza topór, elfka chowa sztylet do środka i podnosi oburącz miecz człowieka. Także trzyma to przy ziemi.
- Co za cholerny obłąkaniec! Trzeba było go nie prowowkować! Szybko, pomóżmy naszemu towarzyszowi, chyba te bydle połamało mu żebra!
Zajmują się krasnoludem, zupełnie już ich nie obchodzisz, od momentu, kiedy zniknąłeś w lesie. Z Twojej zbroi ciągle sterczy bełt kuszy. Sychać dość nerwową rozmowę, krzyki i jęknięcia gdy pomahają kusznikowi wstać. Próby te kończa się niepowodzeniem, zdaje się, że żebro przebiło płuco krasnoluda i nie pomogą mu. Elfka zaczyna płakać, człowiek ewidentnie się wkurzył - podniósł miecz, rzucony koło krasnoluda przez elfkę i z siekierką i tymże mieczem zagłębia się bez słowa w las. Szuka Cię, choć Ty widzisz nieco lepiej po ciemku.

Rorght

AdinArkin

Niebawem człowiek znalazł się w tejże odległości, tymczasem słychać, że biegnie tu także elfka i krzyczy, ze krasnolud zmarł. Zanim ona dobiegnie, masz jeszcze jakieś 30 sekund. Jesteście teraz mniej więcej 9 metrów od siebie, a mężczyzna niewiele ponad 12 od skraju lasu (czyli Ty 21m od skraju).

Rorght

<Ufny w manewr, którego nauczył mnie ojciec - odwracam się na pięcie, w tym czasie zamachując się toporem nad głowę, po czym rzucam go dokładnie za siebie jak najsilniej i najszybciej mogę. Zaraz po rzucie biegnę w stronę ogniska, wyciągając nóż (trollowy - dla człowieka mogący spokojnie służyć za nieco krótszy niż przeciętny miecz)

AdinArkin

Topór świstnął między drzewami, po chwili słychać jęk mężczyzny i odgłos upuszczonej broni. Elfka się zatrzymuje z przerażeniem na twarzy. Po chwili wypadasz w biegu spośród drzew. Zdesperowana, zaczyna uciekać w stronę obozowiska, gdzie lezy kusza krasnoluda. Pewnie liczy, ze uda się jej naciągnąć bełt na nią i wystrzelić w Ciebie, lub po prostu w panice stara się umknąć śmierci.

Rorght

<Biegnę w miejsce, gdzie jak sądzę są zwłoki mężczyzny, po drodze wrzeszczę jak oszalały> Waaaaaaaaaaaaagh!!!

AdinArkin

Zatrzymujesz się, gdy tylko zauważasz sylwetkę mężczyzny. Stoi, dość krzywo, z jego nogi obficie leje się krew, rana jest tak głęboka, że widać kość - momo to musiał uskoczyć nieco i celnie rzucony topór nie rozorał jego ciała zupełnie. Stoi i w ręku, niepewnie, trzyma Twój topór bojowy, zakrwawiony jego własną krwią. Zdaje się, że jest raczej niezdolny do walki, mimo to trzyma oburącz broń, ściskając ją mocno i zaciskając zęby. Chyba nie chce dać za wygraną, choć z wielką trudnością przyjdzi emu zadanie Ci ciosu tym toporem. Czeka, aż się zbliżysz na odpowiednią odległość.

Rorght

<Staję w odległości, z której mogę pchnąć go nożem, po czym wykonuję łopatologiczną wręcz fintę, bez kozery próbując wepchnąć mu koniec trollowej broni w czaszkę>

AdinArkin

Próbował się bronić, lecz był zbyt słaby. Zabiłeś go, Twój topór padł obok truchła mężczyzny. Nie miał nic przy sobie, oprócz miecza, toporka, Twojego topora i chłopskich ubrań.
W międzyczasie coś trafiło Cię w nogę. Zauwazyłeś, ze to ta elfka, stoi na skraju lasu z wycelowaną kusszą w Ciebie. Oberwałeś w nieosłoniętą część uda, bełt zagłębił się nieco w ciele. Boli, trudniej Ci się poruszać, nie za bardzo możesz biegać. Przerażona elfka zaczyna nerwowo ładowac drugi bełt, patrząc, czy wciąż jest w bezpiecznej odległości od Ciebie.

Rorght

<Odwracam się z wściekłą miną> Ghraaah!!! <Podnoszę truchło mężczyzny, rozrywam je jak mogę, po czym rzucam nim w elfkę, chcąc ją przerazić i obalić na ziemię>

Vitistia Flamma

Niektóre zioła można zbierać jedynie w nocy, inaczej tracą właściwości. Przechodząc się po lesie w ich poszukiwaniu dotarły do mnie odgłosy walki.
-Co, u diabła, się tam dzieje?
Kryjąc się pośród zarośli obserwuję całe zajście.
-Co tego trolla napadło? Pozabija ich, a potem Straż będzie łazić po lesie i zadeptywać wszystko... Ech... Czy te półmózgi nie nauczą się nad sobą panować?
Dalej kryjąc się po krzakach widzę, jak elfka po raz drugi próbuje naładować kuszę.

AdinArkin

Rorght, gdy zaczynasz zbliżać się do elfki, dość powolnym jak na walczącego trolla tempie, z powodu rany w udzie, ona rzuca kuszę na ziemię, rezygnując z marnowania czasu poprzez ładowanie kolejnego bełtu. Trzymając ciągle swój sztylet w pochwie u pasa, zaczyna uciekać, wprost przed siebie. Gdy dochodzisz do miejsca, gdzie przed chwilą stała, kiedy do Ciebie strzeliła, jest już jakieś 30 metrów od Ciebie, ciągle oddalając się, potykając w ciemnościach, desperacko starając się umknąć. Oboje poruszacie się w podobnym tempie: Ty z powodu rany na nodze, ona z przerażenia i otępienia strachem umysłu.

Vitistia Flamma obserwuje całe zajście. Twym oczom ukazuje się także ognisko, w blasku którego widzisz jakąś krowę, ciało krasnoluda i jakieś torby, sakwy i juki, leżące także na terenie obozowiska. Obecnie byłabyś pod takim kątem od ścigającej się dwójki, że niewielkie nachylenie terenu ukryłoby Twoją obecność, gdybyś chciała podkraść się do obozowiska.

Vitistia Flamma

Cicho podchodze do obozowiska. Najpierw sprawdzam, czy krasnolud na pewno nie żyje, potem rzucam okiem na sakwy i juki.
- Ciekawe, gdzie ich konie. Chyba mają jakieś...?
W oddali słyszę krzyki przerażonej elfki
-Pomóc jej, czy zostawić ją na pastwę tego kretyna...? <zdejmuję łuk z ramienia i wyjmuję strzałę. Powoli idę za trollem>